Het is donderdag 12 juli. Gisteren hebben we gehoord dat we op 6 augustus in Loftahammar, aan de westkust, terecht kunnen om de stabelisers in te laten bouwen. Dat is een grote opluchting. We zijn al een maand aan het wachten wanneer en waar het zou kunnen gebeuren. Het adres op Ökerö, dicht bij Gotenburg zagen we al niet zitten omdat die werf traag reageert en zo te zien niet op onze klus zit te wachten. Deze nieuwe oplossing is veel aantrekkelijker. We hebben dan al stabelisers in Zweden en kunnen via de oostkust van Zweden terug. Alhoewel de planning was dat we door het Götakanaal zouden gaan, hebben we daar nu steeds minder zin in. Hebben al genoeg indrukken opgedaan.
“Tiberius en de kunst van het ankeren”. We hebben de smaak van het ankeren te pakken. Maar het valt niet altijd mee. Tiberius is zwaar en heeft een vollekop waardoor er veel druk op het anker komt. We merken dat het anker op de rotsige bodem daarom snel de neiging heeft tot slepen. Ik trek me daar niet zo veel van aan en wacht wel totdat het echt niet meer gaat. Ria is daar minder flexibel in en kan er niet tegen als de boot een klein beetje verplaatst. Vooral als de ankerketting, door het zwaaien tegen de ankerplaat knerpt. Een nacht heeft Ria haast doorwaakt doorgebracht omdat ze steeds de indruk had dat we verplaatsten (En dat deden we ook). Ik heb daarentegen een aantal uurtjes lekker liggen snurken.
Als we goed liggen dan is de beloning echter groot. Zo los van alles in het water te drijven. Je een beetje heen en weer te laten wiegen op de zachte bries. Te zien hoe de avond tergend langzaam over gaat in de schemering. De wind afneemt. Het water, als een spiegel, de prachtige kleuren van de hemel aanneemt. De rotsen op de kant verkleuren van donkerbruin naar zwart. Dan weet je waarom je ankert. Zou je van zijn levensdagen niet in een haven willen liggen.
Tiberius 
Wauw, wat mooi, ik kan het me helemaal voorstellen Aad. Als ik niet zo snel zeeziek werd, kocht ik nu een boot!
LikeLike
Die zeeziekte kom je wel over heen. 😎
LikeLike