Maand: juli 2018

 

24 juli Voor Ria’s verjaardag komen Jos en Rolf een paar dagen aan boord. Omdat het warm is in Nyköping gaan we de scheren in waar het een stuk koeler is. We ankeren de eerste nacht, waarbij Ria weer vaak wakker wordt. Rolf heeft het ankeralarm er op gezet en dat gaat natuurlijk af. En daarna blijft Ria waken om te luisteren. Mijn schuld. Het ankeralarm heb ik te krap afgesteld. Dus bij het draaien van de wind gaat Tiberius buiten de ingestelde circel. De tweede nacht liggen we lekker rustig in een klein haventje iets verderop en de laatste dag in de haven van Nyköping. Doordat Nyköping twee keer is afgebrand is het grotendeels een nieuwe stad. We ontdekken echter toch nog een paar kleurrijke oude plekjes. Als we terug komen uit de stad staat de hele kade vol met oude en nieuwe italiaanse auto’s: Fiat’s, Alfa Romeo’s, Ferrari’s enz. Een gele Ferrari staat direct naast de boot. Mijn “lievelingskleur”. Op Ria haar verjaardag zingen we natuurlijk met zijn drieën. Jos en Rolf hebben leuke servetten van Iittala en ballonnen meegenomen. Ria krijgt van mij sandalen en een gedicht. We eten zelfgebakken glutenvrije appeltaart die een beetje stuifmeelachtig smaakt, maar dat mag de pret niet drukken. Komende week varen we rustig richting Loftahammar. We willen daar donderdagavond zijn om vrijdag uit het water getild te worden. Bosse is daar dan met zijn Linssen, om ook stabelizers in te laten bouwen.

 

14 juli Het is inmiddels wel een jaar of acht geleden dat we met onze ONJ op Öja waren. Het is absoluut een feestje om hier weer terug te zijn. Wat een indrukwekkend eiland. Öja is het meest zuidelijke eiland van de Stockholm Archipel. Het eiland kent een oude geschiedenis. Koning Waldemar de IIe heeft in de zeventiende eeuw een handelsroute geopend tussen Denemarken en de Baltische staten. Omdat de kust van Zweden met name bij Öja een gevaarlijk traject was, vol met stenenmassa’s onder en net boven het wateroppervlak, werd dit eiland een loodseiland. Het dorpje Landsort op de zuidelijkste punt werd dan ook gebouwd rondom de thuishaven van de loodsboten en de vuurtoren. Deze vuurtoren is daarmee de oudste vuurtoren van Zweden, gebouwd in 1680. Nog steeds werkt deze vuurtoren en je kunt het wel een markant bouwwerk noemen. We meren aan in de Norrhamnen, zoals de naam al doet vermoeden, aan de noordkant van het eiland. Tegen de avond lopen we langzaam, want het is ontzettend warm, naar Landsort. Prachtige doorkijkjes bieden uitzicht op het open water, met de rotsen glanzend in het avondlicht. We wandelen door het bos, en komen uit in het fel gekleurde dorpje. Rood en wit van de vuurtoren, oranje van de loodsboten en het falu-rood van de oude huisjes. Er is op het moment dat we in Landsort aankomen een toneelvoorstelling, een bescheiden en eenvoudige gebeurtenis. Er zitten aardig wat mensen op klapstoeltjes ademloos te luisteren. Doodse stilte, er wordt geen woord gesproken. Wat een concentratie, aandacht. We lopen zachtjes over het grind, er zijn geen verharde wegen op het eiland, nog verder richting de vuurtoren. We hebben een tafeltje gereserveerd in het restaurant Svedtiljas, waar we heerlijk eten. Wel een verrassing, tot nu toe hebben we vaker niet lekker gegeten.

Onze reis is een aaneenschakeling van mooie ervaringen, vaak ook van herkenning. Maar er zijn toch wel een aantal plekken favoriet. Denk aan Stockholm, Trosa, Grinda, Lökholmen, Sandhamn, Harstena en niet te vergeten Öja.

 

Het is donderdag 12 juli. Gisteren hebben we gehoord dat we op 6 augustus in Loftahammar, aan de westkust, terecht kunnen om de stabelisers in te laten bouwen. Dat is een grote opluchting. We zijn al een maand aan het wachten wanneer en waar het zou kunnen gebeuren. Het adres op Ökerö, dicht bij Gotenburg zagen we al niet zitten omdat die werf traag reageert en zo te zien niet op onze klus zit te wachten. Deze nieuwe oplossing is veel aantrekkelijker. We hebben dan al stabelisers in Zweden en kunnen via de oostkust van Zweden terug. Alhoewel de planning was dat we door het Götakanaal zouden gaan, hebben we daar nu steeds minder zin in. Hebben al genoeg indrukken opgedaan.

“Tiberius en de kunst van het ankeren”. We hebben de smaak van het ankeren te pakken. Maar het valt niet altijd mee. Tiberius is zwaar en heeft een vollekop waardoor er veel druk op het anker komt. We merken dat het anker op de rotsige bodem daarom snel de neiging heeft tot slepen. Ik trek me daar niet zo veel van aan en wacht wel totdat het echt niet meer gaat. Ria is daar minder flexibel in en kan er niet tegen als de boot een klein beetje verplaatst. Vooral als de ankerketting, door het zwaaien tegen de ankerplaat knerpt. Een nacht heeft Ria haast doorwaakt doorgebracht omdat ze steeds de indruk had dat we verplaatsten (En dat deden we ook). Ik heb daarentegen een aantal uurtjes lekker liggen snurken.

Als we goed liggen dan is de beloning echter groot. Zo los van alles in het water te drijven. Je een beetje heen en weer te laten wiegen op de zachte bries. Te zien hoe de avond tergend langzaam over gaat in de schemering. De wind afneemt. Het water, als een spiegel, de prachtige kleuren van de hemel aanneemt. De rotsen op de kant verkleuren van donkerbruin naar zwart. Dan weet je waarom je ankert. Zou je van zijn levensdagen niet in een haven willen liggen.

 

6 juli.  Langzaam wordt het wat drukker op het water. Zeker in de havens. De vakanties zijn begonnen. Leuk dat er nu ook kinderen zijn. Dat maakt alles een stuk sprankelender. We hebben prachtig weer, met mooie uitzichten op het water en de eilanden. En de zonsondergangen niet te vergeten: geweldig mooi. 

Ankeren. Voor het eerst ankeren we de hele dag en nacht! Liggen naast het eiland Gallnö in een rustige baai. Genieten hier. Wat een rust! Hadden we veel eerder moeten doen. We hebben in gesprek met Jan en Grietje meer vertrouwen in het ankeren gekregen. Ze hebben ons een aantal plekken in de buurt aangewezen. Op een er van liggen we nu. Jan en Grietje kwamen met hun zeilboot Ahora op Grinda langszij. Een aantal jaren geleden hebben we ze hier in Zweden ontmoet. Met koffie, een wijntje, een etentje praten we bij. Lieve mensen.  

Grinda. Toen de macht in de 17e eeuw in Stockholm werd gecentraliseerd, gaf de koning veel landbouwgrond aan de adel. Tijdens de 18e eeuw had de boerderij op Grinda verschillende eigenaren uit welgestelde kringen. Pas in 1802  werd ze aan de boeren van de archipel teruggegeven. Een eeuw later werd het erg populair om je eigen zomerplek in de archipel te bouwen. De eerste directeur van de Nobel Foundation, Henrik Santesson, kocht Grinda in 1906 en bouwde wat nu het restaurant en hotel Grinda Värdshus is. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de archipel ook voor het grote publiek toegankelijk. De stad Stockholm bouwde de eerste huizen op Grinda om te verhuren. Nu is Grinda een bestemming ook voor dagjesmensen. Je vaart er met de ferry in een uurtje heen.