29 juni Vanuit Norrtälje doorkruisen we van noord naar zuid de scheren. Door de 20 kilometer lange Norrtäljeviken zijn we eerst naar Gräddö afgezakt. Na een paar dagen zoeken we een oude plek op Fejan waar we 9 jaar geleden een paar dagen gelegen hebben. Aan het eind van de 19e eeuw werd hier een quarantainestation ingericht om de laatste gevallen van cholera in Zweden te stoppen. Het gebouw is er nog steeds. Maar vanuit het water zien we dat de hele locatie op de schop genomen wordt. Nu dus geen leuke plek om te liggen.
Na nog even een ankerplek geprobeerd te hebben stomen we naar Blidö. Een lang eiland dat vroeger uit vier kleine eilanden bestond. We genieten van het eiland en van de stille zonsondergangen. Bij een van onze fietstochtjes bezichtigen we het houten kerkje met klokkentoren. We worden er elke keer stil van als we de kleine Zweedse en Deense kerkjes bezoeken. Ze zijn zo prachtig licht en kleurrijk ingericht zijn. Meestal branden we kaarsjes voor de kinderen. Nu ook weer.
Als we verder de scheren in varen wordt het alsmaar mooier en stiller. De beboste eilanden gaan over in in de outer archipelago, met kale rotsen en zwerfstenen her en der, die nog net het zicht op de Oostzee beperken. Het licht is prachtig. Via de ankerplek het Paradiset varen we verder naar Möja waar we een haven zoeken. Maar dat valt tegen. Met de ONJ hebben we in drie havens op dit eiland gelegen. Met Tiberius lukt geen van de havens. Gewoon te groot. Wat we ook proberen. Later horen we op Sandhamn, waar we naar uitgeweken zijn, dat je met schepen groter dan 40 voet moeilijk in de havens in de archipel terecht kunt. Dat blijkt dus. Sandhamn is echter leuk. Het is een drukte van jewelste. We varen met een bootje van de SSS naar de overzijde. Het voor ons bekende eiland Lökholmen, dat lijkt op een grote Japanse tuin. Sandhamn, een voormalige Tolpost, is toeristisch maar nu nog redelijk rustig zo vlak voor het seizoen. De houten huizen op het eiland staan in een losse dorpse ordening direct op het zand. Auto’s komen hier niet.
Vanmiddag meerde met veel kabaal een 23 meter lange klassieke Benetti uit 1966 naast ons aan. Als we internet onderzoeken blijkt het schip van Prins Reinier van Monaco te zijn geweest. We hadden het schip al in Stockholm aan de Strandvägen gezien. We keken onze ogen uit. Komt de schipper met zijn vrouw naar ons toe om te vertellen dat wij zo’n mooie boot hebben! Ze waren onder de indruk van de ruimte en de prachtige afwerking. Complimenten nogmaals voor Pollard dus, die het schip zo mooi gebouwd heeft!
Tiberius 