Odense

Odense is meer dan de verhalen van Hans Christian Andersen. Eerlijk gezegd zijn we, ondanks diverse aansporingen, nog niet in het nieuwe museum van de schrijver geweest. Odense heeft mij vooral verrast door haar geschiedenis en de architectuur in de stad die daarvan het resultaat is. Ik begin altijd een beetje andersom. Ik lees de stad door er eenvoudig doorheen te lopen, en het stratenpatroon en de architectuur te bekijken. Daarna tracht ik via die beelden en de verhalen over de stad, achter de geschiedenis te komen. Het maken van een stadsgezicht helpt daarbij. Dat ordent mijn gedachten.

Odense is een van de oudste steden van Denemarken. Het oudste gebouw in dit stadsgezicht is de Dom. Deze Dom is een fraai voorbeeld van eenvoudige gotische baksteenarchitectuur. Na de heiligverklaring van koning Knud, die hier begraven ligt, werd in 1101 de toenmalige houten kerk vervangen door een kerk van kalksteen, die tussen 1300 en 1500 vergroot en verbouwd werd. De toren is pas in 1586 voltooid. In de Dom liggen naast Knud nog drie koningen begraven.

Tijdens de industrialisering in het midden van de 19e eeuw groeide de stad buiten de oude middeleeuwse grenzen. Uit die tijd is de Brandts Kledingfabriek. De fabriek groeide en verspreidde zich over een groot deel van de stad. Je kunt nu nog over het goed behouden fabrieksterrein lopen waar veel horecagelegenheden en winkeltjes zijn gevestigd. Het grootste gebouw van de voormalige fabriek is nu Kunstmuseum Brandt.

Het gemeentehuis in de historistische stijl, is geïnspireerd op Italiaanse gebouwen zoals het Palazzo Pubblico in Siena. Het rode metselwerk is versierd met zandstenen trapgevels. 

Ook het classicistische academiegebouw ( in het midden van het stadsgezicht) stamt uit die tijd. Het waren de rijke jaren van de stad.

In de toenmalige uitbreidingen van de stad is nog veel prachtige baksteenarchitectuur te zien.

Omdat ik me grieperig voel geef ik Ria onderweg van Samsø naar het eiland Fyn de stuurautomaat in handen. Ze wil dat eigenlijk niet. Neemt normaal gesproken alleen af en toe alleen een stukje voor haar rekening als ik even naar het toilet moet. Maar ik vind dat ze het wel moet kunnen: een koers uit zetten naar een bestemming op de kaart en de automaat het werk laten doen. Ze begint direct als we de haven van Ballen op Samsø hebben verlaten. Onderweg neem ik het stuur alleen over als er een vrachtschip aan bakboord op ramkoers lijkt te liggen. We dachten veilig te varen onder de bescherming van de windmolens aan stuurboord waar het, almaar groter wordende vrachtschip, omheen zou moeten varen. Maar hij blijft recht naar ons toe varen. Na een oproep op kanaal 16, waar we gelijk weer af gegooid worden omdat het het noodkanaal is, roepen we het schip nog eens op kanaal 10 en dan pas wijkt het schip uit. Zonder ons overigens te antwoorden. Een nare ervaring.

In Odense liggen we nu alweer zowat twee weken in het haventje van de Zeil- en motorboot-club Frem. We zijn daar heel vriendelijk ontvangen. Ik kom daar een paar dagen bij van mijn griep terwijl Ria informeert of men wellicht een monteur voor de hydrofoor weet te vinden. Na heel wat zoeken door de buren, die hun stalen Barkas uit Hoorn hebben opgehaald, komt er een monteur die de hydrofoor vervangt. Nu kunnen we eindelijk weer rustig water tappen. Maar dan begint Ria zich niet lekker te voelen. Ze denk eerst dat het de naweeën van haar gekneusde ribben zijn. Maar ze blijft pijn in haar nierstreek houden. Via onze lieve buren vinden we een huisarts die onderzoek doet en een infectie vindt waarvoor Ria antibiotica krijgt. Maar, nadat ze haar hele kuur zowat heeft afgemaakt is het nog niet voldoende verbeterd. We kunnen niet eens samen naar de stad of een stukje wandelen. Na nog een bezoek aan de arts vandaag heeft Ria besloten de verzekering te bellen of die niet een ziekenhuis in de buurt weet die vlot een scan kan maken. We willen toch weten waar de pijn vandaan komt. Verder leeft Ria voorlopig af en toe op paracetamol.

De uitslag moeten we nu weer afwachten. Het heeft nu eenmaal weinig zin te gaan varen als we niet precies weten wat er aan de hand is. We liggen hier bovendien veilig met vriendelijk en behulpzame mensen om ons heen. En dat is veel waard in een ver, vreemd land.