Langzaam kruipen we omhoog langs de Zweedse oostkust en komen steeds meer in de Zweedse scheren. Dat is prettig want dan vaar je beschut. Zeker met de alsmaar aanhoudende oosten winden van afgelopen weken. Die brengen prachtig zonnig weer maar ook golven van de Oostzee met zich mee.
Via het pittoreske Kristianopel, de grote stad Kalmar en het beetje rommelige, maar o zo romantische Blankaholm zijn we nu in Västervik aangekomen. Vanaf Kalmar varen we veel tussendoor routes door de scheren. Die zijn op dit moment, nu het voorjaar hier begint te ontluiken prachtig. Veel bloeiende struiken op de eilanden en hier en daar de uitbottende rietkragen op de meer besloten plekken. Het is een afwisselende tocht door smalle, door rotsen vernauwde smalle doorgangen en over grotere stukken open zee omgeven door tientallen eilandjes. Af en toe een aanlegplek met een huis, een vuurtorentje of baken dat de weg wijst. Je moet opletten want overal liggen stenen vlak onder water.
In Kalmar heb ik een steunzeiltje uitgetekend om de boot bij deining te kunnen stabiliseren. We hebben het plan zelfs al met een zeilmaker in Kalmar besproken en hij zou het zeiltje voor ons kunnen maken. Toch twijfelden we nog. Niet alleen of zo’n zeiltje wel zou werken, maar ook om al het gedoe wat zo’n zeiltje met zich meebrengt. Uiteindelijk zijn we op een rotor-stabilisatiesysteem van DMS Holland gekomen: de MagnusMaster. Dat systeem werkt met het door Heirich Gustav Magnus ontdekte magnuseffect. Het zijn inklapbare roterende armen aan de boot die, door heel snel rond te draaien het schip stabiliseren. Soort zwemvliesjes zeg maar die de boot recht houden. Zo’n systeem neemt veel minder plek in dan de Seakeeper die we eerst op het oog hadden. Bovendien kan het systeem hier in Zweden worden ingebouwd. We zijn nu op zoek naar een werf die dat voor ons zou kunnen doen. We vermaken ons hier in Zweden dus uitstekend. Never a dull moment.
Tiberius 