Omdat het op de Greifswalder Bodden met 10 tot 15 knopen nog al knobbelig is en het bovendien een heel eind omvaren is naar Greifswald, varen we door naar Stahlbrode. Aan het begin van de Sund tussen Rügen en het vasteland. Het is gek. Als je over groter water vaart ben je je vorige bestemming helemaal kwijt. Gisteren lagen we nog in Wolgast en de dag er voor met de Nine-Marit van Nienke en Rob in Ueckermünde. Nu lijkt dat al weer een eeuwigheid geleden. Water schept blijkbaar niet alleen afstand, geografisch gezien, maar ook in tijd. Ik koop vis bij het stalletje aan de haven en Ria maakt een risotto met gerookte makreel. Wel een beetje machtig vindt Ria.
Tegen 22 uur maak ik foto’s van de verstild ondergaande zon. De lucht kleurt rood en blauw.
De vis wordt hier aan de haven van Stahlbrode zelf gerookt. Als de man de vis uit de oven haalt slaan de dikke rookwolken op zijn ogen. Geen lekker klusje. Wel prachtig om te zien, de goudgele vis tegen de achterwand van de vette, zwarte oven.
Szczecin is heel erg veranderd sinds we er 11 jaar geleden met Post 3 zijn geweest. Toen was de stad nog sterk in opbouw. Ook nu zijn er veel plekken waar nog moet worden opgeknapt en vervangen. Maar rond de kern is de stad weer tot leven gekomen. Een groot aantal gebouwen is om door een ringetje te halen. Onder andere de opera Na Zamku met zijn fel wit gestucte gevels en bijzondere slavische versierselen op de dakrand is prachtig. We eten op het Rynek plein onder de gallerij van het voormalige middeleeuwse gemeentehuis. We hadden gehoopt dat het in de haven iets rustiger geworden was nadat we terug kwamen van het eten. Niets was minder waar. De speedboten gingen nog steeds veel te snel en het leek wel of het geluid van de weg op de brug achter steeds luider werd. Toen het lawaai van de stad een klein beetje tot rust gekomen was, rond een uur of 12, ging een half uur later de beer los. Vanaf een schip aan de overkant kwam keiharde muziek alsof er een heel stadion met geluid gevuld moest worden. Het ging met horten en stoten door tot rond 2 uur ‘s nachts. Van harde house tot aan flarden Russische en Poolse rap…….De volgende ochtend waren de Engelsen, die met een een luxe motor achter ons lagen, vroeg verdwenen. Wij verlieten Szczecin daarna ook snel via het havengebied naar het Zalew Szczecinski en meren drie uur later aan in het voormalige vissersdorpje Trzebiez. Wat een stilte!
We bouwen nog een stop in Trzebiez in om ook een rustig dorpje in Polen te ervaren. Het lijkt of de tijd hier heeft stilgestaan. Doet me denken aan oude ansichten van Noordwijkerhout. Doen boodschappen in een schattig klein winkeltje waar de uitbaatster in een schort net achter de kassa past. Ze verkoopt alles, van vlees tot kruidenierswaren en ijs. De volgende dag komen Rob en Nienke van de Pollard Nine- Marit in de haven liggen. We hebben al ons eten een beetje bij elkaar gelegd en samen op de kant in de schaduw gegeten. Hartstike leuke ontmoeting die naar meer smaakt!
Centrum van Trzebiez
Als ze de volgende dag naar Ueckermünde over steken sluiten wij later aan omdat we horen dat er een concert in het kerkje van Ueckermünde is. Het blijkt een concert met orgel en trompet. Het jonge Duitse duo speelt van een fuga van Bach, via Das Nordlicht van Sibelius, naar de minimal music van Philip Glass. Prachtig in de pittoreske Marienkirche uit de 18e eeuw.
Omdat een binnenvaartschip een sluiswand van de Sluis in Spandau kapot gevaren heeft, moeten we maandag vanuit Postdam een klein stukje om-varen via de Spree en het Berlin-Spandaukanal. We ankeren een nachtje in de Nieder-Neuendorfer See, net zo mooi als alle meren van de Havel.
We vertrekken de volgende dag pas laat omdat bij Oranienburg een bom uit de tweede wereldoorlog is gevonden. Tot eind juli zijn ze met opruimwerk-zaamheden bezig. We mogen de Baustelle pas na 17.00 uur passeren. Op de plek des onheils staan over een grote lengte twee lagen containers op elkaar gestapeld en op de nabijgelegen spoorbrug liggen balen hooi. Wij moeten van de politie tijdens de passage binnen blijven. Direct na deze plek zit een man in zijn achtertuinje rustig te barbequen. Vreemde sitatie. Na de spoor-burg leggen we aan in een haventje in de Lehnitz-See.
Woensdagochtend gaan we op tijd op pad richting Oder. Ria zoekt contact met Peter en Anita van de Barracuda die dit jaar precies het tegenoverge-stelde rondje doen. Wij hebben ze vorig jaar in Zweden ontmoet. Zij wonen ook op hun zelfontworpen en zelfgebouwde schip. Zij lagen afgelopen nacht op de hoek van de Oder en het Havel-Oderkanaal. We spreken af bij Eberswalde waar voldoende aanlegmogelijkheden zijn. Peter bedient de barbeque en Ria maakt een salade en we praten bij alsof we elkaar al heel lang kennen, gingen gewoon verder waar we gebleven waren.
We vertrekken donderdagochtend met regen. Peter en Anita zwaaien ons uit. Een uurtje later schijnt de zon al weer en mogen we het Schiffhebewerk Niederfinow, samen met een duwbakstel binnenvaren. Het is weer net zo’n feest als 11 jaar geleden met onze Post 3. We zoeven samen met de duwbak langs de vele staalkabels met een rustig gangetje de 34 meter naar beneden. Als we dan omhoog kijken zien we ver boven ons de sluisdeur hangen waar we net doorgekomen zijn. Ik bewerk de foto’s zodat de prachtige staal-contructie goed uit de verf komt. Grijze Tiberius kleurt mooi bij het grijze staal van de constructie.
We liggen nu aan de buitenzijde van een klein haventje in Schwedt en hebben direct uitzicht op het wijdse Oderdal. De Oder en de Neisse zijn de twee rivieren die de grens tussen Polen en Duitsland vormen. Het is een grens met een bewogen geschiedenis. Het verloop ervan werd op de Conferentie van Potsdam aan het einde van de tweede wereldoorlog vast-gesteld toen Polen op de kaart naar het westen werd verplaatst. De circa 10 miljoen Duitsers ten oosten van deze willekeurig getrokken grens werden, voor zover niet al gevlucht, ten westen van de Oder en Neisse grens verdreven. Dit vond plaats in een uitzonderlijke strenge winter waarin velen onderweg bevroren. Naar schatting 1,5 miljoen Duitsers kwamen om. In het westen van Duitsland werden de vluchtelingen over het hele land verspreid. Het aanvankelijke vluchtelingenprobleem loste zich in Duitsland voor-beeldig op door de volledige integratie van de nieuwe bevolkingsgroepen in de naoorlogse samenleving.
De temperatuur is hier veel beter dan afgelopen weken in Berlijn en Postdam. Hier kunnen we ons normale dag-en nachtritme weer oppakken. Vanavond wordt hier in Schwedt het midzomerfestival gevierd.
Even terug in Amersfoort. Wel bijzonder om in 6,5 uur van Potsdam naar onze oude wereld te reizen. Even weg van onze rondreis door noord Duitsland en weg van ons vertrouwde thuis, Tiberius. Vreemd ook om in Amersfoort te zijn en daar geen huis meer te hebben terwijl we daar op wel 3 plekken gewoond hebben.
Elk plekje in Amersfoort kennen we. Lopen blindelings door de stad. De vlaggetjes van Koningsdag hangen nog aan de lantarenpalen. We slapen in Hotel Mercure op de 7e verdieping met een andere blik op de stad. Mooie zonsondergangen en zicht tot aan de toren in Stadstuin en verder tot aan de windmolens langs het randmeer bij Spakenburg. We ontmoeten Ivo en Amber in ons huisrestaurant “La Scala” waar we weer een lekkere Italiaan eten. Vrijdag eten we met Thijs en Marisja bij restaurant “Voor Iedereen”. We hebben ze in de werkplaats opgehaald. Harde werkers, zwart en onder ’t stof. Ze zijn hun derde, nog grotere Klapkar aan het maken. Het is voor hen de drukste tijd van het jaar. Alle festivals vinden nu plaats. Bij restaurant Voor Iedereen zitten we naast de keuken, Thijs zijn favoriete plek. Er wordt lekker voor ons gekookt en we vieren Maris haar verjaardag.
Fijn om ons kroost weer even te zien, bij te kletsen en te knuffelen. Zo kunnen we er de komende maanden weer tegen.
We bezoeken het kleine nieuwe museum Musiom in de voormalige kerk aan de Stadsring met werk van Poen de Wijs, waar ik van onder de indruk ben. Hij heeft zich ontwikkeld van abstract naar realistisch en de eerste realistische aquarellen, daarna in olieverf en acrylverf. Met zijn eerste realistische aquarellen werd Poen de Wijs bekend in Nederland, vooral doordat deze voor platenhoezen van de band Flairck werden gebruikt.
Inmiddels zijn we weer terug op Tiberius en hebben we Potsdam en Berlijn verlaten. Zijn onderweg naar de Oder. We liggen ten zuiden van Oranienburg in de Havel, voor anker. Op naar de Oostzee!
Toen we 11 jaar geleden hier waren vergeleek ik de Havel in de omgeving van Potsdam met Italië, gezien de sylhouetten van de hoge populieren die zich als cypressen tegen de lucht aftekenden. De Havel is hier geen rivier in de gebruikelijke betekenis van een meanderend stuk water, maar een aaneen- schakeling van kleine en grotere meren. Daar waar nog wel enigzins van een rivier sprake is, doorbreken de vele dode armen het doorgaande beeld. Bovendien is het langzaam, aan ons voorbij trekkende landschap zelden saai. Hoge populieren, lagere bossages en rietkragen worden afgewisseld met doorkijkjes en hier en daar een oude omgevallen dode boom die de natuurlijke staat van het landschap benadrukt. Het is ook leuk dat we alle tijd hebben. Als we varen doen we het langzaam en een klein stukje. Leggen dan rond 12 uur weer aan bij de volgende leuke plaats.
Het Werder Insel in de HavelDe huizen op het Werder Insel hebben alle kleuren
De padden schreeuwen van ’s avonds laat tot de volgende morgen wanneer het licht wordt. Doet ons denken aan de Oranjelaan waar de vijver er vol mee zat. We kennen het ritueel. Het mannetje klimt op het vrouwtje haar rug en zet zijn voorpoten om haar oksels. Hij bevrucht de eitjes wanneer die als een lang snoer uit het vrouwje komen. Die kerels zijn zo gek dat ze heel veel geluid maken en vaak ook nog eens het vrouwtje verdrinken omdat ze met meerdere tegelijk op zo’n vrouwtje springen. Het is een ruig spel. Voor ons versterkt het geluid de romantiek op het water.
Met de huidige temperaturen is varen wel beter uit te houden dan stil te liggen. Gisteren liep de temperatuur voor de derde dag op tot 35 graden. Tegen middernacht is het nog steeds 29 graden aan boord. Aan het eind van de middag kunnen we alleen maar slapen. Zelfs iets lezen lukt niet. Zo tegen de avond veren we weer een beetje op, drinken en eten wat en lezen de krant. Gelukkig was er gistermiddag wat onweer. Dat bracht heerlijk wat verkoeling.
Zonsondergang in Ketzin
Vandaag een rondje gefietst om het meer waar we nu aan liggen. Leuk om een stukje te fietsen. Je ziet in een korte tijd meer. Fietspaden zijn hier in Duitsland echter vaak niet aanwezig. Dan moet je gewoon hobbeldehobbel op de stoep fietsen met elke 50 meter een oprit. IJsje in een mooi rood gestreepte strandstoel als beloning.
We liggen voor de derde dag in Brandenburg aan de Havel en genieten van de stad. Gek om hier na 11 jaar weer terug te zijn. Ria is steeds op zoek naar beelden van toen en vindt die maar deels. De stad is in die 11 jaar ook veranderd. Steeds meer verveloze gebouwen uit de DDR tijd verdwijnen. Gaten worden opgevuld en veel panden gerestaureerd. Naast opgepoetste in diverse felle kleuren geschilderde traditionele villa’s staan mooie karakteristieke gemetselde panden. Het mooie stadsgezicht naar het Dominsel en de Mühlendamm herinneren we ons nog wel van 11 jaar geleden.
Zicht op het oudste eiland van Brandenburg aan de Havel, het Dominsel.Mühlendamm die naar de oude Dom leidt.
In de oude stad ligt de Rittenstraße waar ik niets meer aan hoef te doen. Geen verkeersborden, prachtige bestrating en nauwelijks geparkeerde auto’s. De rails van de tram accentueren de lichte glooiing van de straat. Om de hoek staat de prachtige Art nouveau-villa aan de Plauer Straße, het voormalige woonhuis van Ernst Paul Lehmann. De villa werd in 1901, door architect B. Möhring ontworpen. Ik maak er een plakplaatje van voor in mijn album! Het is geïntegreerd in het gebouwencomplex van de voormalige succesvolle speelgoedfabriek van Lehmann. Lehmanns speelgoed bezat een bijzondere kwaliteit. Het bedrijf produceerde o.a. mechanisch bewegende objecten zoals vliegtuigen, schepen, auto’s en motoren die op dat moment erg populair waren. Een belangrijk deel van de productie werd geëxporteerd. Daarvoor bouwde Lehmann naast zijn fabriek zijn eigen postkantoor. Want alles ging nog per post. Het bedrijf was met 800 medewerkers, een van de grootste werkgevers van de stad.
Rittenstraße De in 1901 door B. Möhring ontworpen Art nouveau-villa van directeur Lehmann
Tiberius 